De nu 71-jarige Brit, #AlanParsons, kreeg enige naambekendheid toen hij als assistent geluidstechnicus betrokken raakte bij de opnames van “Abbey Road” en “Let It Be” van de Beatles. Zijn reputatie als geniaal geluidstechnicus werd geconsolideerd door zijn werk op Pink Floyd’s “Dark Side Of The Moon” wat hem een Grammy Award nominatie opleverde. Vreemd genoeg sloeg hij in 1975 het aanbod af om aan Pink Floyd’s “Wish You Were Here” mee te werken, in plaats daarvan richtte hij met liedjesschrijver, zanger Eric Woolfson de band “The Alan Parsons Project” op. Een band die vooral bestond uit studiomuzikanten met wisselende zangers, zij zorgden voor de perfecte uitvoering van de conceptuele muziek met weelderige arrangementen gemaakt rond een thema. Hun albumdebuut uit 1976 “Tales Of Mystery And Imagination” was een collectie songs geïnspireerd rond het werk van Edgar Allan Poe. Verdere succesalbums volgden “I Robot” (1976), “Pyramid” (1978). Vervolgens verhuisde hij naar Monaco wat hem inspireerde tot het maken van het album “The Turn Of A Friendly Card” (1980), een meditatie over het gokken. Het album leverde hen zowaar twee top 20 hits op, “Games People Play” en “Time”. Het titelnummer van het opvolgend album “Eye In The Sky” (1982) werd hun grootste hit tot dusver. “Don’t Answer Me” uit het album “Ammonia Avenue” werd hun laatste grote hit, daarna ging het langzaam achteruit met het succes van zowel de albums als de singles.

In 1990 hielden Parsons en Woolfson het voor bekeken en gingen elk hun eigen weg, Woolfson legde zicht toe op het muzikaal theater en overleed in 2009 aan kanker, terwijl Parsons onder eigen naam, hij liet de ‘Project’ achterwege, zich verder toelegde op het maken en spelen van melodische symfonische rockmuziek. Tijdens het bestaan van “The Alan Parsons Project” werd de muziek nooit live gespeeld, geen optredens alleen studiowerk. Na de breuk wilde Alan Parsons niets liever dan de wereld rond te trekken om zijn muziek live voor te stellen, “The Alan Parsons Live Project” werd geboren. In 2004 verscheen het laatste soloalbum van Parsons “A Valid Path”, een stap in de wereld van de elektronica, helaas een onsuccesvolle stap. Na 15 jaar verrast hij ons dit jaar met een splinternieuw album “The Secret”, terugkerend naar zijn muziek van de jaren 70-80 maakte hij weer een conceptalbum met als thema magie. Een rits van bekende zangers en andere muzikanten mochten aantreden, Jason Mraz, Lou Gramm (Foreigner), Steve Hackett (Genesis), maar de kans op een vernieuwing heeft Parsons niet gegrepen, middelmatige pop rocknummers zullen hierbij niet veel nieuwe fans opleveren.

Dat zijn populariteit nog steeds erg groot is merken we aan de uitverkochte AB, veelal een ietwat ouder publiek maar toch ook wat jongeren die zijn muziek inmiddels ontdekt hebben. Onder luid applaus komt de band, die sinds 2010 bestaat uit PJ Olsson (zang), Tom Brooks (toetsen), Guy Erez (basgitaar), Jeff Kollman (gitaar en zang), Danny Thompson (drums), Todd Cooper (saxofoon, percussie en zang) en Dan Tracey (gitaar en zang), op. Alan Parsons volgt als laatste en plaats zich achteraan op een klein verhoogd podium, zijn troepen overschouwend. “One Note Symphony” een nummer uit het nieuwste album bijt de spits af, een opener die niet zou misstaan op één van zijn vroegere albums. The Alan Parsons Live Project beschikt over twee goeie zangers doch is het Parsons hemzelf die de hit “Don’t Answer Me “zingt, “if you believe in the power of magic …”, ja Parsons is al altijd geboeid geweest door magie. De feilloze samenzang van de andere artiesten verdoezelt de toch wel zwakkere vocalen van Parsons in dit nummer. Een groot deel van het publiek komt natuurlijk om zijn grootste hits en bekendste nummers te horen, zij worden op hun wenken bediend. Het nadeel hiervan is dat het muzikaal een beetje te glad wordt. Gelukkig zijn er nog nummers zoals “Psychobbable”, met Parsons op synth, die een duidelijk prog-rockgeluid laten horen.

Kristalheldere popgeluiden met klassieke en progressieve rock elementen daar staat The Alan Parsons Live Project voor. Het nummer “Limelight” draagt hij op aan zijn overleden collaborateur Eric Woolfson, de telefoonlichtjes gaan aan en we krijgen een mooi sfeerbeeld van de AB-zaal. Alan Parsons zelf speelt gitaar en keyboards, maar een groot muzikant is hij nooit geweest, hij wordt wel omringd met stuk voor stuk degelijke musici, echt veel solowerk laat de baas niet toe maar de bas solo van Guy Erez in het nummer “I Wouldn’t Want To Be Like You” mocht er best wezen. Gitarist Jeff Kollman geeft het beste van zichzelf in “Prime Time” waarbij ook toetsenist Tom Brooks zijn kunnen mag laten horen. Zo wordt er wat gevarieerd tussen de bekendere lichtvoetige pop rocknummers van de jaren tachtig en enkele albumtracks met een meer symfonisch rock geluid. Alan Parsons kondigt zijn ‘bijna’ schoonzoon Jordan Huffman aan om het nummer “I Can’t Get There From Here” te zingen, goed maar geen meerwaarde. Het duo “Sirius/Eye In The Sky” zijn de verwachtte afsluiters, “Sirius”, dat nog altijd door de ‘Chicago Bulls’ als hun intredenummer gebruikt wordt, gaat naadloos over in hun grootste hit “Eye In The Sky”, ook het publiek zingt lekker mee en roept de band terug voor nog enkele nummers. “As far as my eyes can see”, is de herkenbare openingszin van “Old and wise”, een erg rustgevend nummer in tegenstelling tot “Dr. Tarr And Professor Fether” en afsluiter “Games People Play” waarbij de band ons muzikaal nog eens kan laten genieten. Parsons zag en hoorde van op zijn podium dat het goed was, het publiek kreeg voor wat ze gekomen waren, hits en meer.

Luc Nuyts

Foto's © Sonja Schepers